Kids stuff

Een mama’s kindje …

Het valt al lang niet meer te ontkennen: Tuur is een mama’s kindje … En dat is niet altijd even fijn…

Natuurlijk vind ik het fantastisch dat hij van zodra hij me ziet in de crèche als een pijl uit een boog schiet en naar me komt toegelopen met een grote glimlach op zijn gezicht. Uiteraard geniet ik er ook van als hij me komt knuffelen, ik hem zijn flesje melk geef of we samen spelen. Maar er is ook een keerzijde aan het feit dat ik zijn “favoriet” ben. Als ik in de buurt ben wil hij vaak niet dat andere mensen hem helpen of met hem spelen. Zelfs niet als die met open armen klaarstaan voor hem (letterlijk en figuurlijk). Naar het toilet gaan, koken, afwassen, was opplooien, boodschappen doen, … Ofwel doe ik het samen met Tuur of neemt het lief Tuur mee op stap zodat ik wat rust heb en die dingen kan doen zonder dat er een peuter me wil helpen.

Ik-&-Tuur

Het is trouwens helemaal niet zo dat Tuur zijn papa niet graag ziet of er niets met wil doen. Zo gaan ze elk weekend samen gezellig winkelen en op stap. Als de crèche gesloten is wisselen we elkaar af en is Tuur regelmatig eens een dag alleen thuis met zijn papa. En dan beleven ze samen geweldig leuke momenten en verloopt alles prima!

Het ‘probleem’ (voor zover het dat is) stelt zich vooral als ik in de buurt ben. En dat is niet altijd even fijn en makkelijk. Niet voor mij maar al helemaal niet voor het lief. En ook al gaat hij er op een erg nuchtere manier met om, ik zie wel hoe hij daardoor gekwetst raakt. Misschien ligt het aan het feit dat ik vaak wat minder streng ben met Tuur dan zijn papa? Of doordat ik iets meer zorgende taken op mij neem (niet dat we hier quota bijhouden maar de (ver)zorg(ing) voor een baby/peuter komt automatisch wel wat meer bij de mama terecht)?

Voorlopig ga ik er van uit dat ook dit een fase is en Tuur hier wel zal uitgroeien. Al hoop ik stiekem wel dat de situatie binnen een paar jaar niet volledig omgedraaid gaat zijn. Een betere balans dat mag dan weer wel. Want een toiletbezoek in alle rust en stilte dat kan al eens deugd doen 😉

15 Comments

  • Mrs Brubeck

    Maar daar mag je je helemaal geen zorgen over maken lieve Evi! Dat is zo normaal, meestal leeftijdsgebonden… Ik zie het nu ook bij Oudste en haar zoontje, maar door de ervaring begrijp ik dat helemaal. Geniet nu maar gewoon en go with the flow.
    Liefs x

  • fieke

    Hier is het allebei een beetje. Sommige momenten laat ze mij niet los, andere momenten ziet ze mij niet staan en is het allemaal papa wat de klok slaat. We genieten er allebei van!
    En wat een mooie foto, van jou en Tuur!!!

    • Evi

      We genieten er ook van hoor, alleen is het niet altijd even makkelijk. Foto is trouwens van vorig jaar toen hij gedoopt werd. Ik blijf het ook een van mijn favoriete foto’s van ons beide vinden 🙂

  • Josefien

    Emil is ook erg aan mij gehecht, altijd al geweest. Ze zeggen inderdaad dat dat vaak zo is bij jongens…
    Hij is nu 4,5 en heeft het nog altijd. Ik maak me daar geen zorgen over. Ik begrijp wel dat je er een beetje mee in zit. Maar als Tuur groter en zelfstandiger wordt, zal je minder ‘last’ hebben van zijn aanhankelijkheid.
    Dus ja, het is voor een deel een fase, maar het gaat ook wel wat blijven denk ik. Gewoon niet te veel over piekeren, komt helemaal goed.
    He loves you, da’s het voornaamste ?

  • Evi

    Mijn dochter is nu 15 maanden oud en ook héél erg aan mij gehecht. Zij komt ook echt letterlijk aan mijn been hangen als ik er ben en de papa is vaak niet goed genoeg. Hij kan haar niet altijd troosten als ze huilt en ze duwt zich dan ook echt van hem af en steekt haar armen uit naar mij. Dat is inderdaad dubbel hè. Ik geniet daar van, maar vaak is het ook echt niet handig en vind ik het ook erg voor haar papa, oma, opa, … die haar ook willen knuffelen. Dat groeit er wel weer uit. Misschien is het binnenkort al papa wat de klok slaat. Mijn zoon van 3,5 wisselt ook nog wel eens vaak. Dan weer ‘mag’ ik zijn kleren aandoen (wat een eer!) en dan mag papa zijn pyjama aandoen. De dag erna mag ik dan weer niet zijn tanden poetsen. En zo gaat dat maar door. ?

    • Evi

      Het is inderdaad vaak dubbel he: aan de ene kant geniet ik er ook wel enorm van, maar aan de andere kant is het niet altijd even handig en makkelijk.

  • Flavie

    Geniet er van… van zodra ze groter worden hebben ze je ‘niet meer nodig’ 😉
    Een van de mini-me’s is ook een mama’s kindje… wil altijd naast mij zitten, wil altijd samen spelletjes spelen, gaat altijd mee naar de winkel… en hij is al 12 jaar. En op sommige momenten heb ik zoiets van: jongen… nu moet ik dit of dat doen… maar toch is het genieten wetende dat ze hun mama zo graag zien 🙂 .

  • liese

    hmja, als je nooit eens een voet kan verzetten zonder hem aan je zijde, het weegt waarschijnlijk soms door. Gelukkig neemt je vriend het regelmatig van je over. Klinkt als een goed team!

  • Silke

    Haha, dat chocosnoetje <3
    Ik heb zowel een papa- als mamaperiode gehad toen ik opgroeide, respectievelijk als peuter/kleuter en als tiener. Dus de tijd van het lief komt hopelijk nog, zelfs al moet hij er misschien nog een paar jaar op wachten 😉

Leave a Reply

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *