Op zoek naar een nieuw ritme
Nu mijn reistijd elke dag een flink pak is toegenomen besloot ik de afgelopen dagen om eens werk te maken van podcasts. Ik had een hele poos terug bij Lobke van Leuke Wereld al eens gelezen dat zij naar podcasts luistert in de wagen. En zo komt het dat ik eindelijk op vaste basis naar Werk en Leven aan het luisteren ben. Een absolute aanrader trouwens! Maar goed, vorige week kwam ook aflevering 8 (je mag jezelf niet laten gaan) aan bod. En die was enorm herkenbaar. Want de zoektocht naar een nieuw ritme was hier de afgelopen weken een serieuze bron van stress. En was ergens net die spreekwoordelijke druppel om me te doen stilstaan bij een aantal dingen.
Je mag jezelf niet laten gaan
Voor jullie de wenkbrauwen gaan fronsen en denken hoezo, laten gaan, wie laat er zich hier gaan? even een kanttekening. Want het gaat niet over het laten gaan als in elke avond voor de buis ploffen met een zak chips. Is trouwens weken geleden dat dat hier nog eens gebeurde 🙂 Neen, het gaat over je laten gaan in de zin van niet alle ballen meer in de lucht houden.
Dus nadat ik die podcast hoorde en serieus aan het denken was geslagen las ik ook nog eens een erg herkenbare blogpost bij Kelly. Want ook zij heeft het niet altijd makkelijk om dat ideale ritme te vinden en alle ballen in de lucht te houden. En bedacht ik me: schrijf over. Je bent niet de enige die met deze dingen worstelt. En wie weet krijg ik van één van jullie wel de gouden tip 🙂
De vier knellende schoenen
Waar worstel ik dan concreet mee? De zoektocht naar dat nieuwe ritme. Onze nieuwe woonst is geweldig fijn. Ik voel me er echt wel al thuis. Maar … ze ligt ook verder van het werk. Nu ja, het is te zeggen, qua reistijd. Qua aantal kilometers komt het op hetzelfde neer. Reistijd daarentegen is verdubbeld als ik op hetzelfde uur als daarvoor vertrek. En daar knelt schoen nummer 1.
Daarnaast gaat Tuur sinds 3 september naar school. Iets wat niet zonder slag of stoot verloopt. Want het afscheid is dan niet elke ochtend meer hartverscheurend, er komen nog steeds tranen aan te pas. Bovendien dient hij ‘s avonds in de nabewaking te blijven, want om drie uur aan de schoolpoort staan, dat haal ik eenvoudigweg niet. Het lief trouwens ook niet. Welke fulltime werkende ouder dat wel kan, ik hoor het graag. En dan vooral hoe ze daar in slagen. Mijn schuldgevoel heeft intussen de proportie van de Kilimanjaro aangenomen. En is meteen schoen nummer 2 die knelt.
Op de school van Tuur bieden ze geen warme maaltijden aan en dus dienen wij ‘s avonds nog te koken. Meteen een reden om hem tussen 17 u. en 17.30 u. te gaan halen in de nabewaking. Want anders is het veel te laat tegen dat hij gegeten heeft, gewassen is en in bed steekt. Maar dat zorgt dus ook voor een enorme ratrace. Vorige week vrijdag bijvoorbeeld heb ik er maar liefst 1.15 u. over gedaan om van het werk thuis te raken. De angst om niet op tijd in de nabewaking te raken was immens. Mijn GSM bleef bovendien maar rinkelen en de mails stroomden binnen. Gevolg: helemaal dolgedraaid kwam ik aan in de nabewaking. Om daarna vliegensvlug eten te maken.
Dat het op het werk ook nooit eens rustig lijkt te worden helpt natuurlijk ook niet. Er zijn nog wel wat redenen waarom het werk knellende schoen nummer vier vormt. Maar inhoudelijk doe ik mijn job nog steeds doodgraag. En is het echt wel nog steeds mijn droomjob.
Rode alarmsignalen
Dat er iets moet veranderen, dat staat buiten kijf. Al heeft het even geduurd voor ik dat zelf doorhad. Toen ik in de podcast Kelly hoorde zeggen dat ze in haar moeilijkste periode zelf de indruk had dat ze zich nog nooit zo hard had dubbel geplooid om alles rond te krijgen maar dat haar omgeving de indruk had dat ze de handdoek in de ring gooide was het alsof ik in de figuurlijke spiegel keek.
Want zelf heb ik de indruk dat ik me de benen onder het lijf aan het hollen ben om alles bolgewerkt te krijgen. En ik – net als Kelly – nog nooit zo hard gewerkt en gehold heb als de afgelopen maanden. Mijn omgeving heeft blijkbaar wel al even door dat ik voorbij mijn grenzen aan het gaan ben.
Maar na wat nadenken in een warm bad viel het me op. Dat ik al even geen tijd meer heb voor mezelf, om op stap te gaan met vriendinnen of drie keer in de week te gaan sporten zouden genoeg tekenen aan de wand moeten zijn. Maar het signaal dat me tot dit besef deed komen was vooral het feit dat ik geen boeken meer kan lezen zoals vroeger. Want de voorbije dagen kon ik me heel vaak niet meer herinneren wat ik de avond ervoor gelezen had. Het leek wel alsof mijn hoofd geen nieuwe informatie meer wou verwerken. En dus knetterde er het op los.
Zoektocht naar een nieuw ritme: tips & tricks gevraagd
Een en ander werd op professioneel vlak aangepakt. Waardoor mijn reistijd al iets beter zou moeten meevallen. Of het is te zeggen, waardoor ik op andere momenten dan in volle spits me in het verkeer ga wagen.
Anderzijds is er ook een stemmetje in mijn hoofd dat zegt dat ik mezelf tijd moet gunnen. Om te wennen aan de nieuwe situatie. Om alles op zijn plooien te laten vallen. En dat dat nieuwe ritme er wel zal komen. Maar bij de pakken blijven zitten zit niet in mijn natuur. En dus zoals Kelly en Anouck mooi aangeven in hun podcast: erover praten is stap 1.
Omdat ik hoogst waarschijnlijk niet de enige ben die met deze dingen worstelt roep ik graag jullie hulp in. Hoe slagen jullie erin om alle ballen in de lucht te houden? Of bijvoorbeeld om een bloeiende carrière uit te bouwen en toch op tijd aan de schoolpoort te staan. Zonder dat je onderweg een hartaanval krijgt? Welke tips en tricks passen jullie toe? Hoe verliep bij jullie de zoektocht naar een (nieuw) ritme? Ik zou jullie eeuwig dankbaar zijn voor al jullie tips & raad 😉
26 Comments
Kris10
Ik hoop dat je veel bruikbare tips krijgt en snel een nieuw evenwicht vindt. Ik heb nu al wat schrik van de schoolratrace, dus ik hoop op een artikel met oplossingen binnenkort 🙂
Evi
Ik ga een aantal voorgestelde oplossingen proberen en dan volgt er wel een artikel met wat hier het beste werkt 😉
Chez Julie
Ik probeer me op één ding per keer te focussen en een taak die onoverkomelijk lijkt in kleinere stukken te hakken, om te vermijden dat mijn hoofd te hard gaat knetteren. Niet dat je er extra uren in een dag door krijgt, maar het werkt wel kalmerend. Ik duim voor je nieuwe ritme, hopelijk vind je snel je draai!
Evi
Oh dat ga ik ook eens proberen, want van die onoverkomelijke taken gaat mijn hoofd ook enorm knetteren!
Sofie
Zelf heb ik niet zo’n ervaring mee… maar is een dagje thuiswerken geen optie?
Evi
Dat ben ik aan het bekijken. Maar op zich lost dat het reistijdprobleem voor de andere dagen niet meteen op 🙁
fieke
Fijn dat ook jij hier eerlijk en open over durft schrijven. Want ook ik worstel enorm met alles tegenwoordig, al is er wel verbetering in zicht op werkvlak.
Kan je vragen aan je werkgever als je vb. één dag per week thuis mag werken? Dat zou al veel kunnen schelen in reistijdstress. En af en toe vooruit koken in het weekend en invriezen, om wat tijd te winnen op drukke weekdagen?
Zelf voel ik dat die tijd voor mezelf broodnodig is om ‘te blijven draaien’, maar het is niet evident om die tijd te vinden (en als ze er is, om die niet te vullen met tienduizend andere dingen die moeten gebeuren).
Veel succes, alles komt altijd goed! Zorg goed voor jezelf! X
Evi
Ik heb lang getwijfeld hoor of ik het zou neer schrijven, maar anderzijds de hele tijd picture perfect laten uitschijnen helpt ook niet. Dus uiteindelijk met een bang hartje op publish geduwd.
Ze zijn op het werk niet zo een voorstander van structureel thuis werken. Maar ga nu wel kijken om dat 1 dag in de week te doen, op andere dagen na de files pas naar het werk te gaan of voor de files terug naar huis te komen en dan telkens van thuis uit nog wat verder te werken.
En eenmaal onze diepvries er is ga ik inderdaad ook proberen om in het weekend wat vooruit te koken. En hopelijk op die manier wat tijd te winnen.
Het is inderdaad allemaal zo makkelijk niet he. Maar het zal ook wel goed komen 🙂
Jij ook goed voor jezelf zorgen he! X
Lize
Ik heb er zelf niet echt ervaring mee maar ik hoop dat je veel bruikbare tips krijgt.
Josefien
Hey lieve Evi,
Veel van wat je schrijft is herkenbaar. Ik heb er ook lange tijd mee geworsteld. Nu nog is mijn leven soms een grote ‘race tegen de klok’ maar ik heb wel een soort systeem/structuur gevonden om er niet in te ‘verzuipen’ en tegen de muur te lopen. Maar ik begrijp echt wel dat je het er moeilijk mee hebt.
Voor Tuur zijn eten: Emil eet ook niet warm op school. Hij kan wel maar ik heb liever dat hij thuis warm eet. Wat wij doen, want wij eten ook niet samen met Emil, is de restjes van ons eten van bv. de maandag bewaren en hem dan de dinsdag geven. Ik maak sowieso altijd meer dan genoeg groentjes en patatjes/rijst/pasta. Dan moet je, als je thuiskomt, gewoon nog een stukje vlees/kip/vis in de pan gooien (wat hier standaard in de diepvries zit) en zo kan je zoontje toch snel, vers en lekker eten. Dat scheelt echt een pak hoor.
Daarnaast mag je zeker niet vergeten om goed voor jezelf te zorgen. Wat ik vaak doe, is eens een dagje (of een halfje) voor mezelf ‘reserveren’. Ik zet dat ruim vooraf in de agenda zodat mijn vriend weet dat ik er niet ben. Ik spreek dan bv. op een zaterdag af met een vriendin in de stad of ik ga gewoon eens op mijn eentje op stap. Ik voel me dan soms wel wat schuldig dat ik er niet ben voor Emil, maar dat gaat snel voorbij. Ik heb de indruk dat Emil dat heel goed begrijpt, hij weet ook dat die momentjes voor mezelf mij een nog betere mama maken 🙂
Veel succes en goeie moed lieve Evi, dikke zoen! X
Evi
Wat fijn om te lezen dat ik niet de enige ben die hier zo met worstelt!
Die tip van dat eten en restjes ga ik eens proberen. Want wij eten sowieso ook later dan Tuur, maar nu maken we eigenlijk altijd eerst eten voor hem. En dan pas voor ons. Dus het is inderdaad misschien wel handig om van ons eten gewoon wat extra te maken. En dat dan de dag erop aan Tuur te geven.
Die me-time is er de laatste tijd echt grandioos bij ingeschoten en dat voel ik enorm. Dus ik ga jouw tip daar ook eens toepassen en dat ruim van tevoren in de agenda inplannen. Zo eens een dag of halve dag voor mezelf.
Dus bij deze ongelooflijk dikke merci voor je tips!
X
birgit
ik weet niet welke job je doet maar is er geen combinatie met thuiswerk mogelijk? Dat je x uren op je werk bent, naar huis gaat als het nodig is voor de kinderen en dan als zij je niet meer nodig hebben terug verder werkt? (zo doe ik dat dikwijls namelijk, maar dat gaat uiteraard niet in elke job)
Mijn redding was/is dat ik voor een organisatie werk die maximaal ‘het nieuwe werken’ promoot… wij moeten geen ‘uren’ kloppen maar hebben een takenlast en we kiezen zelf min of meer hoe/wanneer/waar we die doen. Met wat afspraken uiteraard maar het maakt wel dat ik 4/5 werk, tijd overhoud om 2 x per week te gaan zwemmen, vrijwilligerswerk te doen op school…. dingen die mij zuurstof geven om de ratrace de rest vd week aan te kunnen. En hobby’s vd kinderen minimaliseren… geen 57 dingen maar elk 1 ding.. weekends hou ik heel dikwijls volledig leeg, 1) om mijn huishouden rond te krijgen en 2) rustrustrust… en ja dat wil zeggen dat ik mijn ouders bv maar 1 x per maand zie bv.. maar bon.. dat gaat dus echt niet anders/meer. En investeren in een goede, vaste babysit voor die momenten dat het nodig is… die komt evengoed naar hier als ik een project moet afkrijgen en ik geen tijd heb voor avondrituelen. bv…
Qua eten: diepvriespizza is ook eten! ? Niet elke dag natuurlijk maar op zo een dag dat alles tegenzit is dat handig
om in de diepvries te hebben. Ik maak ook ih weekend dingen op voorhand: Soepen die ik per liter invries, groentenpuree, spaghettisaus, … Als ik toch aardappelen of rijst kook: altijd dubbele portie en de overschot ofwel invriezen (rijst in diepvrieszakje en terug ontdooien duurt 2 minuten..), aardappelen doe ik zelfs voor 3 dagen soms; eerste dag natuuraardappelen, 2e dag puree, derde dag gebakken…Een weekmenu koppelen aan je werkschema, als je op voorhand weet dat zijn drukke dagen daar de gemakkelijke en vlugge gerechtjes op zetten..
succes ?
Evi
Op structurele basis thuiswerken wordt niet echt gepromoot bij ons, maar doordat ik geen vaste uren heb (of in ieder geval niet hoef te badgen) kan ik zelf wel wat kiezen wanneer ik werk. Alleen draait dat er de laatste maanden op uit dat ik ‘s ochtends voor dag en dauw al dingen doe, en ‘s avonds tot heel laat dingen doe. Ik ga nu eens kijken wat het geeft als ik niet meer tijdens de spits naar het werk ga, maar ervoor of erna.
Die tip van die vaste babysit ga ik ook wel eens proberen. En zeker wat je schrijft van die ook in te schakelen als je gewoon met deadlines zit. Dus niet enkel als je er op uit trekt.
Thx ook voor die tip van de aardappelen 🙂 Ook die ga ik zeker en vast eens proberen.
Flavie
Het is niet gemakkelijk he… ik krijg het allemaal goed geregeld (werk fulltime , ik breng ze naar school, ik ga ze afhalen) en ook ik zit soms te stressen in de auto. Het is nu wel zo dat ik een job heb waar mijn uren enorm flexibel zijn. Zo zijn er dagen dat ik iets langer werk (9 tot 10 uren) om die uren dan beetje per beetje op te nemen om ze op tijd van school te gaan. Ook werk ik meer en meer thuis, vooral op woensdagmiddag en op vakantiedagen.
Ik hoop dat je het juiste ritme vindt… succes!
Evi
Het is inderdaad niet zo makkelijk. Maar met wat zoekwerk komen we er denk ik wel.
V_bijengezoem
Hallo Evi, wij hebben gekozen om kortbij een van onze families en dichtbij Brussel te wonen. Vaak ga ik met de trein werken, de auto,geeft meer stress en minder stappen. Onze meisjes eten twee keer per week warm op school. Twee dagen per week haalt mijn schoonmoeder ze op en twee keer mijn ouders. Woensdag werk ik niet en vrijdag werk ik thuis. Ik maak steevast op vrijdag een weekmenu op met bijhorende boodschappenlijst. Zo kan ook mijn man de boodschappen doen. Woensdag rijd ik rond voor de hobbies, maar die ochtenden zijn Soms voor mij: kapper, massage. Verder probeer ik elke ochtend de miracle morning routine te doen, maar vaak zijn dit enkel mijn kine oefeningen. Als de grootouders niet kunnen, vertrekt een van ons beiden heel vroeg naar het werk om op tijd terug te zijn, voor 17u (afin nu soms om 15u30 wegens muzieklessen vlak na school). Druk. En lezen is nog een goede reden om de trein te nemen. Afspreken met andere mama’s om de kids af te halen, is een tip die ik ook al kreeg.
Evi
De trein ben ik ook aan het overwegen. Want op zich wonen we relatief dicht tegen Brussel (nog geen 20km) maar de reistijd naar daar vanuit onze kant is waanzinnig lang.
Mijn mama vangt Tuur op woensdag al op, en dat scheelt toch wel al heel wat.
Die tip van afspreken met andere mama’s is wel een interessante. Ik ga daar eens voor kijken!
Sofie
Het is een hele klus om alle ballen altijd in de lucht te houden en een haalbaar ritme te vinden. Wat het koken/eten betreft denk ik dat mealprepping wel ideaal kan zijn. Wij bereiden op zondag meerdere maaltijden voor waarvan we sommige invriezen en andere gewoon in de koelkast bewaren. Hierdoor is het ’s avonds enkel oven aanzetten en het eten erin schuiven. Wij hebben ook altijd soep, spaghettisaus en stoofvlees in de diepvries zitten. Soep met brood en een hard gekookt eitje kan ook perfect als avondeten dienen! Ik wil mezelf ook altijd teveel druk op leggen en nieuwe recepten uitproberen maar dat bezorgt me nog meer stress en hou ik dus voor het weekend als ik er tijd en zin in heb. Mijn beste investering was enkele maanden geleden een goeie set ovenschotels met deksel die in diepvries en oven mogen!
Succes met het zoeken van het ritme!
Evi
Oh dat is inderdaad een geweldig goeie tip: een set schotels die in de diepvries en oven mogen 🙂 Ik ga daar eens voor kijken. Want dat lijkt me wel al een gigantische tijdswinst te zijn als je ‘s avonds de schotel enkel nog maar in de oven dient te schuiven.
Samaja
Ik baken heel hard mijn grenzen af. Het wordt op de werkvloer niet altijd goed onthaald, maar ik doe wat voor mezelf het beste is op lange termijn. Succes met de zoektocht naar meer evenwicht!
Evi
Daar ligt dus inderdaad een van mijn problemen; grenzen stellen en trekken. En vooral me er aan houden. Chapeau dat jij dat kan! En euhm tips over hoe je dat precies doet zijn altijd welkom 😉
Isa
Pfff al die veranderingen zijn niet van de poes he… en hoe hard zijn die schooluren gewoon onmogelijk voor de werkende mens? Ik ga ook doen wat hier al aangehaald is: in het weekend wat vooruit koken, zoonlief snel eten geven wat wij gisteren aten, en ja, een croque of een pannenkoek is soms ook eten hoor!
Evi
Die schooluren zijn inderdaad zo goed als onmogelijk voor een fulltime werkende mens. En ik denk eigenlijk zelfs vaak ook voor iemand die niet fulltime werkt. En inderdaad een croque of een pannenkoek af en toe is inderdaad ook eten 🙂
Nina
Ooh Evi. Ik had helemaal niet door dat je nu nog meer in de auto gaat zitten!
Ik heb de luxe om veel thuis te kunnen werken, dus kan de kinderen wel altijd van school halen.
De tips hierboven over eten op voorhand maken, .. . ga ik zeker ook eens proberen.
Ik kan je alleen maar veel moed wensen en hoop dat je snel een betrouwbare babysit hebt. Binnen een paar jaar zal Tuur ook vriendjes hebben en kan hij daar al eens gaan spelen/…. Dat zal ook al schelen.
Zoen
Nina
Evi
Jammer genoeg wel 🙁 Maar we zijn oplossingen aan het zoeken. En ik ga die tips na deze week eens proberen en zien wat dat geeft. Dus het komt op termijn wel goed. X
Leen
Ik denk inderdaad dat je jezelf in de eerste plaats tijd moet gunnen om te wennen. Voor je hele gezin is het aanpassen en dat kan niet in 1-2-3, de mens is een gewoontedier 🙂 Verder is dat Kilimanjaro-schuldgevoel nergens goed voor! Tuur is waarschijnlijk niet het enige kind in de opvang. Ten tijde van de lagere school (en ik vermoed ook de kleuter, maar dat kan ik me niet meer herinneren) moest ik zowel voor als na school “in de studie” blijven, want ook mijn ouders konden niet op tijd aan de schoolpoort staan, en dat was heel normaal, toen al. Dus dat komt allemaal wel goed 🙂 🙂