Heimwee naar die zorgeloze, onbezorgde tijd
Ik zag onlangs een story bij Romina van Big City Life waarin ze net voor de 2de semi-lockdown op restaurant ging met een vriendin. Ze zei in die story dat ze de onbezorgdheid die ze kende voor ze kindjes had soms mist. En raakte daarmee bij mij een gevoelige snaar. Want dat gevoel heb ik ook wel eens.
Dat gevoel overvalt me trouwens op de meest onverwachte momenten. Als ik bijvoorbeeld na een lange werkdag in de wagen zit op weg naar huis (pre-coronatijd uiteraard). Maar evengoed terwijl ik aan het joggen ben en naar wat stevige beats aan het luisteren ben.
Dan kan ik soms denken was ik nog maar eens achttien. Een heel leven nog voor je. Onbezorgd, zorgeloos en zonder al te veel of te grote verantwoordelijkheden. Al zal mijn achttienjarige ik dat staalhard ontkennen. Want piekeren, dat is hier een soort van 2de natuur. En dus had mijn achttienjarige ik ook al zorgen. Nu ik er op terugblik waren ze weliswaar eerder van triviale aard. Maar toen ervaarde ik dat uiteraard niet zo 🙂 .
Meer genieten, minder piekeren
Dus mocht ik nog eens kunnen terugkeren, ik zou mijn achttienjarige zelf vertellen dat ze wat meer moet genieten. Dat studeren belangrijk is, maar dat haar studententijd maar één keer voorkomt. En ze dus ook gerust wat meer café’s mag bezoeken in Leuven.
Dat ze zich geen zorgen moet maken over haar gewicht, want dat ze nooit slanker zal zijn dan dan. Dat ze veel meer moet geloven in zichzelf. En dat ze zich over alles veel minder zorgen moet maken. Want dat die onbezonnen, zorgeloze tijd nooit meer terugkomt.
Mama zijn = nooit meer zorgenvrij zijn
Toen ik begon te werken doken er zorgen op als zal ik wel voldoen? Wat later kwamen daar af en toe ook wel eens zorgen bij rond zal ik alles wel kunnen betalen. En nog wat later, toen ik mama werd, namen mijn verantwoordelijkheden en zorgen exponentieel toe.
Begrijp me niet verkeerd he, ik vind mama zijn fantastisch. En ik zou voor geen geld ter wereld meer zonder Tuur kunnen of willen leven. Maar zo heel af en toe, zou ik wel nog eens terug die onbezonnen, zorgeloze tijd willen kennen. Of beter gezegd, beleven. Want ik kende hem toen ook niet.
Nog één keer achttien zijn
Ergens denk ik wel dat het in mijn natuur zit, om me zorgen te maken. Maar het lijkt me ook heerlijk te zijn om – al was het maar voor een avond – nog eens te kunnen ontsnappen aan al die verantwoordelijkheden.
Voor één keer nog eens achttien te zijn en erop los kunnen feesten. Een hele wereld vol mogelijkheden te hebben die je nog kan ontdekken. Nog zo veel kanten die je op kan gaan. Kunnen slapen tot de middag. En weinig tot bijna zelfs geen verantwoording te moeten afleggen.
Maar mocht dat mogelijk zijn, dan liefst met alle kennis die ik intussen vergaard heb! Want ik ken mezelf, mocht ik gewoon terug die 18-jarige van toen zijn, dan zou ik die tijd heel waarschijnlijk opnieuw niet zorgeloos beleven 😉
17 Comments
Samaja
Zo ontzettend herkenbaar! Al heb ik dan geen kinderen (die ongetwijfeld de bezorgdheden en het gepieker vermenigvuldigen), ik vind het volwassen leven met al zijn verantwoordelijkheden best lastig. Net als jij piekerde ik ook toen ik 18 was, maar inderdaad over heel andere dingen. Had ik toen geweten wat ik nu weet, ik ging het er nogal van gepakt hebben! Robbie Williams zingt in Eternity: “youth is wasted on the young” en zo is het volgens mij ook echt… Al helpt het natuurlijk niet dat ik een nostalgische ziel ben, soms vergeet ik dat er in die tijd ook een pak minder leuke momenten waren.
Ellen
Da’s een mooie van Robbie Williams, Samaja!
In vond zelf 18 zijn niet zo zorgeloos: de stress van een hogere studie te moeten kiezen en te weten dat die keuze voor een heel stuk je verdere leven zal bepalen, alle veranderingen in je leven: een andere stad, op kot gaan, naar de universiteit of hogeschool, nieuwe vrienden maken, de stress van de studies zelf, … Geef mij dan maar de eerste jaren na afstuderen: goed opgestart op je job, alleen gaan wonen, het gevoel dat je leven écht begonnen is en je alle keuzes zelf mag maken, zalig!
Evi
Wat ben ik blij om te lezen dat ik dus niet de enige ben die dit soms heeft 🙂
Annelies
Heel herkenbaar dat van die zorgen maken op je 18 over dingen die nu zo triviaal lijken. Maar ja, terugkijken is natuurlijk altijd makkelijk…
Evi
Inderdaad, dat terugkijken is altijd makkelijker dan het je op dat moment zelf realiseren he
Moederschip
Als ik eens mocht terugkeren naar een bepaalde periode in mijn leven, zou ik kiezen voor de periode rond mijn 22ste. Afgestudeerd, de eerste job, samenwonen, uitgaan met vriendinnen want niemand had al kinderen… vond ik allemaal leuker dan mijn studententijd zelf 🙂
Evi
🙂
Sofie
Heel herkenbaar!! Ik heb geen kindjes maar mijn gepieker zou zoveel groter zijn moest ik er wel hebben 🙂 Ik heb altijd veel bewondering hoe vrouwen met kinderen het allemaal bolwerken! En ook zonder kinderen zou ik die onbezonnenheid van 18 jaar wel nog eens willen meemaken 🙂
Josie
Slapen tot de middag, aaaaaargh!!! Ik denk dat ik tot ergens halfweg de twintig opstaan voor 9u vroeg vond… Sinds de kinderen er zijn is 8u uitslapen… Ik KAN zelfs niet langer slapen als het eens wel zou kunnen… Van die zorgeloosheid heb ik eigenlijk niet zo zwaar last. Ik merk dat een mens zich altijd zorgen maakt. En dan komt er ineens een echt zware periode en dan denk je van waar maakte ik me vroeger toch allemaal druk om, dat was toch totaal niet belangrijk. Maar eens de echte zorgen achter de rug, dan maak ik me net zo goed weer zorgen om futiliteiten… Ik vrees dat de mens gewoon zo in elkaar zit…
Evi
Ik weet eigenlijk ook niet goed of ik dat nu nog zou kunnen hoor, slapen tot de middag 😉 Ik vrees dat jaren een gebrek aan slaap daar roet in het eten gegooid hebben 😉
Mie kids
Ja heel herkenbaar. Die verantwoordelijkheid is soms best lastig. Als ik zou kunnen, dan zou ik ook nog even terugwillen. Voor één dagje maar, want verder ben ik best blij met mijn leven.
Evi
Ik ben ook heel blij met mijn leven hoor, maar inderdaad zo heel af en toe eens een dagje terug kunnen gaan, het zou fijn zijn 😉
Hilde
Voor jonge mensen die nu 18 zijn en ouser is dit ook balen. Er wordt hen zo ontzettend veel ontnomen in de mooiste tijd van hun leven.
Evi
Absoluut. Daar ben ik zeker van. Maar mij ging het vooral om dat mijn zorgen nu (los van corona) toch wel anders zijn dan toen ik student was (je moet bijvoorbeeld minder gaan nadenken over een lening die je moet afbetalen; of kindjes die je moet opvoeden). Ik denk dat elke leeftijd trouwens wel zijn eigen zorgen heeft hoor.
Goofball
is dat niet eigen aan e lke leeftijd. In lagere school was ik al aan het stressen voor toetsen en mijn tienerversie lachte dat kind uit …god die toetsen , waar maakte ik me toen druk om, nu heb ik tenminste echte examens.
enz enz
mijn studententijd vond ik ook niet de mooiste overigens (studeerwerk is nooit af als perfectionist), mijn eerste job was veel toffer.
Leen
Ik zou ook veel harder geprofiteerd hebben van het leven… Al dat gedoe over gewicht, my god, als ik zie hoe klein mijn favoriete jeans van toen was! (Ik heb ze nog, omdat het echt mijn coolste broek ever is, ook al zal ik er nooit meer in passen.) Niet durven uitgaan, want wist ik veel hoe ik me dan moest gedragen? Niet mezelf durven zijn, kortom. Zo spijtig he. Ik zou mijn 18-jarige zelf wat meer zelfzekerheid geven, als dat kon!
Evi
Die zelfzekerheid, die zou ik mezelf toen (en zelfs soms nu nog) ook graag gegeven hebben ?