Drie dingen die ik leerde uit revalideren

Ik schreef er hier eerder al over: na vier jaar fitnessen liep ik in maart dit jaar een stevige enkelblessure op. En dus moest ik voor het eerst in mijn leven gaan revalideren. Iets wat ik nog nooit gedaan had. En dat verliep niet altijd van een leien dakje. Maar ik leerde uit dat revalideren wel minstens drie dingen.

Drie dingen die ik leerde uit revalideren

Revalideren, ik was er nog nooit echt met in aanraking gekomen. Ok, ik had wel hier en daar al eens een lichte blessure opgelopen. Maar niets wat bijvoorbeeld sessies bij de kinesist vereistte. Alleen was dat dit keer met mijn enkel dus wel het geval. En dat revalideren, daar leerde ik minstens drie dingen uit.

Les 1: luisteren naar iemand met meer ervaring is geen slecht idee

Toen het lief me die zondag zag thuiskomen was zijn eerste reactie “jij moet naar spoed”. Zelf zag ik dat helemaal niet zitten. En al zeker niet op een zondag. Waardoor ik pas op maandag naar de huisarts ging. Kuddos voor mijn huisarts, want het is echt wel een zeer goeie, maar misschien niet als het op sportblessures aankomt.

Want toen ik na twee weken een brace dragen bij de kine binnen hinkte wist die na nog geen twee minuten voelen aan mijn enkel dat mijn blessure toch wel wat erger was dan gedacht. Uiteindelijk heb ik ongelooflijk veel geluk gehad met mijn kinesist. En ben ik met haar stevig aan het revalideren gegaan. Maar de volgende keer ga ik wel twee keer nadenken en luisteren naar het lief als die zegt dat het toch wel serieus is.

Les 2: rust is echt wel belangrijk

Toen de dokter me die maandagochtend zei dat ik minstens vier weken niet mocht gaan sporten, was mijn reactie in mijn hoofd: “ja dag Jan”. Want sporten is een broodnodige uitlaatklep. En dus sprak ik al gauw met mijn trainer af dat ik wel kon sporten zolang ik mijn enkel niet belastte en enkel bovenlichaam trainde.

Wat op zich zeker ok was, ware het niet dat ik daarnaast wel op mijn enkel bleef rond hoppelen. Had het om een lichte blessure gegaan dan had dat waarschijnlijk geen kwaad gekunnen. Maar gezien mijn blessure zwaarder was dan gedacht, had een paar weken gips misschien geen slecht plan geweest. Want dan was ik verplicht geweest om te rusten.

Dat rusten even belangrijk is als je revalidatie-oefeningen herhalen ervaarde ik vooral op drukke dagen. ’s Avonds was ik dan alleen niet meer vermoeid, maar merkte ik ook door de pijn aan mijn enkel die opnieuw opdook dat ik waarschijnlijk mijn grenzen wat te veel aan het opzoeken was geweest.

Les 3: revalideren zit ook een stukje in je hoofd

Revalideren is niet enkel iets fysiek. Uiteraard is er een grote fysieke factor. Zo ging ik wekelijks naar de kinesist en herhaalde ik de oefeningen verplicht ook een paar keer per week thuis. Maar – en dat had ik niet verwacht – revalideren is niet enkel een fysieke activiteit.

Mijn hoofd diende ook wat te “revalideren”. En dat is meteen ook het derde ding dat ik leerde uit revalideren. De allereerste keer dat mijn kinesist zei dat we de volgende keer zouden springen brak het angstzweet me uit. En stuurde ik een bericht naar mijn personal trainer met de boodschap “help”.

Ook daarna speelde het mentale stuk een stevige rol. Zoals de eerste keer dat er terug een bosubal werd bovengehaald. En zelfs onlangs nog, toen ik tijdens mijn training op één been naar voor diende te springen, duurde het nog steeds een paar seconden in mijn hoofd voor ik effectief kon springen.

Het komt er kortweg op neer dat mijn hoofd mijn enkel opnieuw dient te leren vertrouwen. En dat is denk ik misschien nog het moeilijkste van al. Want de fysieke revalidatie-oefeningen, die kan ik. Erop vertrouwen dat mijn enkel het niet opnieuw gaat begeven, dat gaat denk ik wel nog even duren. Gelukkig heb ik een fantastische kinesist en personal trainer die me daar wekelijks met aan het helpen zijn.

Moest jij ooit al eens revalideren? Welke lessen leerde jij uit revalideren?