Over onhandig zijn tijdens het sporten

Onhandig zijn, het is zowat mijn middle name. Al zolang als ik me kan herinneren ben ik onhandig. En dat leidt soms tot zeer grappige situaties. Maar soms ook tot situaties waar ik me liever niet in had bevonden. En exact dat gebeurde een paar weken geleden tijdens het sporten, toen mijn onhandige kant de bovenhand nam.

Onhandig zijn = my middle name

Het hoge woord is er uit: ik ben onhandig. Of zoals het lief het omschrijft: lomp. Altijd al geweest. En ik denk ook niet dat dat nog zal veranderen. Hoe dat onhandig zijn zich dan uit? Heel vaak in alledaagse situaties zoals per ongeluk tegen de hoek van de tafel lopen. Struikelen over iets dat op de grond ligt. Uiteraard iedere keer op het verdwaalde Legoblokje stappen dat in Tuur zijn kamer rondslingert. En zo kan ik best nog wel een hele poos doorgaan.

Onhandig zijn tijdens het sporten

Uiteraard beperkt dat onhandig zijn zich niet tot bepaalde situaties. En ben ik dat ook geweldig hard tijdens het sporten. Het aantal keer dat ik al eens van een bench getotterd ben kan ik niet meer op 1 hand tellen. Net als gewichten die ik per ongeluk liet vallen. En al helemaal niet meer het aantal keer dat ik over dingen in de fitness gestruikeld ben.

Blauwe plekken waarvan ik me niet eens kan herinneren hoe ik eraan kom, zijn dan ook al lang geen verrassing meer. Heel vaak komen ze ook zonder pijn of ongemakken. Maar in een paar uitzonderlijke gevallen leidt dat onhandig zijn tot zeer vervelende situaties.

Zo liet ik een paar weken terug tijdens een oefening per ongeluk een bosu bal op mijn scheenbeen vallen omdat ik er op een zeer onhandige manier af kwam. Deed dat pijn? Ja. Maar nu ook niet zo veel pijn dat ik dacht o jeetje ik kan niet meer sporten. Nadien stond er wel een stevige blauwe plek op dat scheenbeen. Maar niets waar ik me zorgen over maakte of waarvan ik dacht hmm dit kan een blessure zijn.

En hoe dat voor een stevige blessure zorgde

Ik bleef dus vrolijk verder sporten en dat ging ook echt goed. Tot een week of vier geleden. En ik op diezelfde bosu bal moest springen op 1 been, mezelf afduwen en vervolgens op de grond landen in squat. Niets wat ik niet kon. En dat ging ook heel lang goed. Tot die ene keer en mijn enkel verkeerd landde op de bosu bal. En blijkbaar hoorbaar krak zei. Er werd ijs op de enkel gelegd en na een paar minuten kon ik er terug op stappen. Niets aan de hand dacht ik.

Tot ik mijn schoenen een paar uur later uitdeed. En mijn enkel vrolijk besloot om twee tot drie keer zo dik te worden als mijn andere enkel. De ochtend nadien zag het ding ook blauw en gaf ik eindelijk toe dat ik misschien toch beter wel even langs de dokter zou kunnen gaan. Het verdict? Stevig verrokken ligamenten. De oplossing? Een week of twee een brace en nadien kiné.

Dacht ik, want na de eerste beurt bij de kiné bleek dat mijn enkel toch wat steviger geraakt was dan we oorspronkelijk dachten. En er waarschijnlijk ergens een scheurtje zit ook. Niets wat niet opgelost kan worden. Maar intussen heb ik wel al stevig gevloekt op mijn onhandige kant en dan vooral dat hij kwam opduiken tijdens het sporten.

Zeg eens, ben jij ook zo onhandig? Of valt het allemaal best wel mee bij jou?