Varia

Dat allereerste liefdesverdriet …

Dat vergeet je nooit. Of ik althans toch niet. Deze post van Hilde deed me er opnieuw aan denken, omdat er zoveel gelijkenissen zijn.

Ik had pas een eerste serieus vriendje toen ik begon te studeren aan de universiteit. Ik studeerde in Leuven, ging een vriendin in Gent bezoeken, kwam J. tegen en werd verliefd. Ik kende J. nu wel al langer dan die dag: hij woonde in hetzelfde dorp als ik en de lagere schooltijd die brachten we samen door. Hij ging naar een middelbare school in een ander dorp en we verloren elkaar uit het oog. Tot zowat zes jaar later dus. Romantische etentjes, bloemen, … het kwam er allemaal aan te pas en niet veel later werden we een koppel. Tijdens de week zat ik op kot in Leuven, hij in Gent maar we pendelden regelmatig heen en weer en zagen elkaar vooral in het weekend. De jaren verstreken en ik zag onze toekomst al helemaal voor ons: ik zou nog een extra jaartje studeren en dan zouden we gaan samenwonen, werken, trouwen en aan kindjes beginnen.

Tot februari in mijn 2de licentie. Een smsje: “ik zie het niet meer zitten en stop met onze relatie”. Ik had het niet zien aankomen en wist niet waar kruipen van ellende die eerste weken. Ik ben mijn vriendinnen nog altijd enorm dankbaar: zonder hen had ik die laatste examens nooit dat jaar afgelegd en was die thesis ook (nog even) toekomstmuziek gebleven. Ik studeerde af zonder hem aan mijn zijde. En leerde om langzaam uit dat diepe dal te kruipen, mede dankzij dit liedje dat een vriendin me toen leerde kennen en we de hele zomer lang gezongen hebben.

Midden die zomer kwam er een ander smsje “Ben je afgestudeerd? Hoe is het voor de rest? Ik mis je …”. Naïef als ik was viel ik opnieuw voor zijn charmes. Een jaar duurde het deze keer. Een jaar voor ik opnieuw zonder veel woorden, zonder uitleg, zonder aanleiding en via een smsje aan de kant werd gezet.

Het heeft me heel veel tijd gekost maar langzaamaan ben ik over dat eerste serieuze liefdesverdriet geraakt. De impact heb ik nog lang gevoeld, het heeft heel wat tijd gekost voor ik een onbekend iemand kon vertrouwen, voor ik iemand toeliet binnen de muur die ik opgetrokken had om mezelf te beschermen en voor ik de schuld niet meer (alleen) bij mij legde. Dat ik nooit een uitleg heb gekregen is, naast de manier waarop, hetgeen wat het langst bleef knagen. Als ik nu terugblik op die tijd en J. dan denk ik ‘het was voor het merendeel van de jaren een mooie tijd maar ik ben blij dat die toekomstplannen opgeborgen zijn’. Want ik zie nu best wel in dat we geen toekomst samen hadden. Of althans niet de toekomst die ik voor mezelf wou en waarin ik gelukkig zou zijn. Maar als je jong en verliefd bent, wil je dat niet meteen inzien 🙂

Intussen ben ik al een flink aantal jaar gelukkig samen met het Lief, mama van een ongelooflijk knappe kerel en denk ik zelden nog aan J. Af en toe zie ik eens iets via gemeenschappelijke vrienden op Facebook verschijnen maar buiten een heel toevallige ontmoeting in een restaurant een paar jaar terug (waarbij ik eindelijk een klein beetje payback kon nemen) heb ik hem al die jaren niet meer gezien of gehoord. Heel soms vraag ik me wel eens af of hij soms nog eens aan mij denkt en hoe hij terugblikt op onze tijd samen. Zoeken naar een reden doe ik al lang niet meer, net zoals ik geen excuses meer verzin voor zijn gedrag toen. Helemaal vergeten, dat gaat nooit lukken en hoeft ook niet, maar de dag dat mijn zoontje oud genoeg is voor vriendinnetjes gaat er hier wel een gesprek komen over hoe je met meisjes omgaat en respectvol uit een relatie stapt.

I’ll remember you said,
“Sometimes it lasts in love but sometimes it hurts instead”
(Adele, Someone like you)

5 Comments

  • Samaja

    Pakkend verhaal. Het spijt me dat je zo behandeld werd. Gelukkig ben je er bovenop gekomen en hoe :-)! Ik denk dat die lyrics van Adele op veel mensen van toepassing zijn. Ook ik krijg kippenvel als ik ze hoor, elke keer opnieuw!

  • Hilde

    Dat deed zich ook hier inderdaad onlangs voor, Evi, en dank je voor de verwijzing naar mijn blogpost. Je hebt het treffend verwoord, herkenbaar ook. En om iets negatiefs een positieve draai te geven, ik kan het niet beter omschrijven dan met de woorden van Milow: >>Funny how your worst mistake can lead you to your lucky break. It only made me who I am today. << Zoals je zelf terecht opmerkt: achteraf besef je dat dat niet hetgene was dat bij jou paste, al blijft zoiets erg pijnlijk natuurlijk (vooral de manier waarop – grrrr!). Mooi ook hoe je als mama van een zoon hier over nadenkt, respect Evi! Hier zijn de laatste tijd ook al heel veel gesprekken daarrond geweest. Graag komen lezen, mooi, puur en openhartig. Daar hou ik van. Groetjes van deze mama van een opgroeiende tienerdochter. 😉

    • Evi

      Dankjewel! Het heeft me destijds heel wat tijd gekost voor ik er kon over praten en vooral voor ik het een plaatsje kon geven, maar uiteindelijk is het me gelukt en ben ik er sterker uitgekomen. De lyrics van Milow kende ik niet maar zijn inderdaad erg toepasselijk! Hopelijk steekt het jullie een hart onder de riem en kan je dochter het verdriet een plaatsje geven.

Leave a Reply

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *