Hoe het hier nu gaat
Zowat vier maand geleden schreef ik hier al eens open over hoe moeilijk ik het toen had. En dat het leven toen alles behalve een ponykamp was. Ik zocht en vond toen hulp. Intussen zijn we een aantal maanden verder. En leek het me wel een fijn idee te zijn om jullie opnieuw eens een blik achter de schermen te geven en mee te geven hoe het hier intussen gaat.
Hoe het hier gaat: blijven werken aan mezelf
Ik gaf het in november al aan. Sinds deze zomer ga ik terug op heel regelmatige basis naar een psychologe. Ze helpt me om bepaalde dingen in perspectief te zetten. Maar ook om me op bepaalde dingen te wijzen en me een objectieve blik te geven op alles wat er rond om mij aan het gebeuren was en is. De eerste weken draaide het vooral rond mezelf terug vinden en nagaan hoe de tijd tussen onze gesprekken was verlopen. En hoe ik dan heel concreet met een aantal dingen die in die periode gebeurd waren aan de slag kon gaan.
Sinds begin vorige maand merk ik zelf dat er een shift is gekomen in onze gesprekken. En draait het niet enkel meer om overleven, maar zijn we eerder ook aan het kijken naar patronen die zich herhalen. Waar die hun oorsprong vinden en wat ik daar dan in de toekomst kan aan doen. Het klinkt misschien allemaal heel vaag maar het komt er bijvoorbeeld op neer dat ik voor mezelf de lat extreem hoog leg, mezelf niet toe laat om te falen en als dat dan toch gebeurt ik een disproportioneel schuldgevoel heb. We zijn daarbij bijvoorbeeld aan het kijken waar dat vandaan komt, hoe ik die triggers dan in de toekomst sneller kan herkennen en daar op een meer gebalanceerde manier met kan omgaan.
Rustigere vaarwateren
Dat ik op professioneel vlak met zijn momenten ook in wat rustigere vaarwateren terecht ben gekomen helpt enorm om me mentaal wat beter te voelen. Zonder al te veel in detail te treden is het afgelopen jaar op zijn zachtst gezegd woelig geweest. Er zijn heel wat dingen gebeurd. Sommige waren achteraf bekeken niet zo slecht, maar andere hebben dan weer voor een breuk gezorgd.
Sinds begin dit jaar ben ik heel hard aan het proberen om het vertrouwen en de bijhorende breuk te herstellen. De ene dag lukt me dat beter dan de andere. Maar dat zorgt hier wel nog steeds voor heel wat zorgen en slapeloze nachten.
The big C
En uiteraard is er nog steeds die vermaledijde corona. Die heeft hier zowel direct als indirect al voor heel wat onrust gezorgd. En eerlijk, vandaag de dag wegen die maatregelen zwaar door. Ik ben (het) moe! Net als zoveel mensen waarschijnlijk.
Maar ik ben het moe om elke dag met twee van thuis uit te werken. Om amper nog collegialiteit te ervaren. Geen chitchat meer te kunnen doen aan de koffiemachine. Om elke dag dezelfde wandeling in de wijk te doen. Geen village te hebben om Tuur op te vangen als het hier eens moeilijk gaat. Niets meer spontaan te kunnen doen. Om elke keer te moeten nadenken of je wel met zoveel mensen kan en mag afspreken. Om amper nog gesprekstof te hebben tegen de avond, want alles wat er al gezegd kon worden werd tijdens de lunch al besproken.
Ik ben het moe om mijn vriendinnen amper te zien. Om mijn broers en ouders niet tegelijkertijd te kunnen zien. Niet te weten of we dit jaar eens eventjes gaan kunnen ontsnappen en vakantie kunnen boeken. Om niet op een zomerse dag spontaan te bellen en een terrasje te kunnen doen. Alles en nog wat steeds maar via telefoon of videogesprekken te moeten bespreken. Het huis zelden nog voor mij alleen te hebben. En dus ok non-stop wel iets van lawaai te horen. Steeds meer mensen te zien die de regels aan hun laars lappen.
En ergens snap ik dat laatste wel. Dat meer en meer mensen de regels niet meer zo strikt volgen. Want ook zij zijn het allemaal waarschijnlijk heel erg moe. Net als ik. Alleen zit er ook een stemmetje in mij dat iedere keer opnieuw zegt: “niet doen, volhouden. De regels blijven volgen!” Maar goed, het is duidelijk: ik heb het er echt wel even met gehad.
Straaltje zon aan de horizon
Dus ja, het gaat beter met mij dan toen in november. De donkere diepe put is iets minder donker en diep geworden. Er breken af en toe wat zonnestralen door. Maar ik blijf het heel lastig hebben en me niet goed in mijn vel voelen. Dus ik duim keihard dat we deze zomer terug wat meer ademruimte hebben. Dat het daarnaast op alle vlakken vooral gewoon verder blijft kabbelen. Zodat ik aan mezelf kan blijven werken. Tot er terug heel veel dagen met stralende zonneschijn zijn.
Hoe gaat het daar met jou?
21 Comments
Samaja
Je hebt duidelijk een pittige periode achter de rug. Chapeau dat je niet bij de pakken bent blijven zitten en zo actief met een aantal dingen aan de slag bent gegaan, ook al is dat in moeilijke tijden echt niet evident. Over de Coronamaatregelen kan ik je alleen maar gelijk geven. Het is een vicieuze cirkel he. Hoe meer mensen hun voeten eraan vegen, hoe langer het gaat duren tot al die leuke dingen effectief weer zonder al teveel risico zullen kunnen. En we zijn het nu al allemaal zo beu, ik ook hoor. Veel courage en dikke knuffel!
Evi
? Het heeft tijd gekost hoor voor ik actief met een aantal dingen aan de slag ging. Maar blijkbaar zit bij de pakken blijven zitten niet in mijn natuur 🙂
Annelies
Dat stukje over hoe je je voelt bij Corona zou ik ook kunnen geschreven hebben. Ik ben het ook allemaal zo moe.
Fijn om te horen dat het stilaan beter met je gaat!
Evi
Ik denk dat heel veel mensen het intussen moe zijn. Maar altijd wel fijn om te lezen vind ik dat ik niet de enige ben die er zo over denkt.
Flavie
Ik heb de indruk dat corona, de donkere dagen en de winter bij veel mensen negatieve gevoelens heeft losgemaakt. We hebben het allemaal gehad met de hele situatie! De lente staat voor de deur en laat ons hopen dat we vaak kunnen genieten van mooie lentedagen zodat we ons alsmaar beter en beter voelen.
Evi
Oh dat hoop ik ook zo hard!
Anne
Ik merk bij mezelf dat ik het elk jaar moeilijker heb met de donkere dagen van de winter. Extreem blij met de eerste zon en de eerste krokussen, maar weten dat er nog serieuze dips gaan komen, zorgen ervoor dat ik moeilijk uit die donkere put geraak.
Annelies
Goed om te lezen dat je erover kan praten met een pro en dat je aan de slag kan met wat daaruit komt. Ik zie heel wat collega’s strugglen met corona op zich of de combinatie met het werk. Je staat soms zo machteloos want je hen niet echt helpen behalve blijven zeggen dat er ooit een tijd komt na dit virus. Met mezelf gaat het in ups en downs. Ik probeer me vast te houden aan de kleine leuke dingen. En zo weinig mogelijk na te denken verder.
Evi
Ik denk dat het tegenwoordig bij heel veel mensen in ups en downs gaat. En het is inderdaad zo herkenbaar wat je schrijft: je staat heel machteloos als je ziet dat mensen het moeilijk hebben. Maar idd, proberen vasthouden aan kleine leuke dingen helpt al heel wat. Veel goeie moed nog daar!
Katrien
Dikke (coronaprove) knuffels! Het is moeilijk om op zo momenten licht te zien aan het eind van de tunnel. Maar blij dat de lichtpuntjes er misschien terug meer zijn dan eind vorig jaar. Corona maakt het voor niemand eenvoudig en maakt sommige toestanden nog een stuk zwaarder ook. Chapeau om hulp te zoeken, ik kan het alleen maar aanmoedigen. Soms doet het deugd om je verhaal eens objectief te laten analyseren. Courage, en als ik iets kan doen, let me know!
Evi
? ?
Mie kids
Ik zit nu even in de donkere put. Het is teveel, te weinig aan mezelf gedacht (maar ja, hoe doe je dat ook met drie kids en een netwerk dat compleet wegvalt door het C-virus?). Ga ook hulp zoeken. Alleen maar bewondering voor jou. Hoop dat we allebei snel weer dagen vol zonneschijn zien.
Evi
Oh Mie(ke) toch ❤️ Je hebt al hele belangrijke stappen gezet. En het komt echt wel goed, maar gun jezelf tijd. En je weet he, de deur staat hier altijd wagenwijd voor je open ?
Hilde
Vanzelfsprekend is het zeker niet, Evi. Onze hoofden en harten werden (en worden nog steeds) zwaar op de proef gesteld. Om vol te houden, is het echter wel nodig en noodzakelijk af en toe eens tijd voor jezelf te grijpen, te claimen zelfs, en met mensen die je graag rondom jou hebt te kunnen afspreken. Ik treed jou volledig bij in je begrip, dat mensen het beu beginnen worden en de regels aan hun laars beginnen lappen. Gelukkig is er die optie van wandeldates, wat hier toch een beetje ervoor zorgt dat die zinnen kunnen verzet worden. Ver weg van de ruimte die nu èn leef-, èn werk- èn slaapruimte is geworden. Houd moed en ik wens jou alle goeds toe!
P.S.: Mocht je nood hebben aan een babbel IRL: je weet me te vinden hé ;-).
Evi
Thx ? En die babbel in IRL daar hou ik je aan! X
zwartraafje
Fijn om te horen dat de gesprekken met de psychologe je houvast kunnen bieden. Dat je er echt iets aan hebt en daardoor stilletjes aan (toepasselijke foto) door de duisternis weer wat meer lichtpuntjes ziet opduiken. Hier gaat het nog steeds (ik wordt wel echt héél voorspelbaar) heel rustig aan. De herfst en winter zijn op medisch vlak steeds dieptepunten met amper energie en meer pijnklachten. Eén van mijn specialisten wil graag dat ik nog eens voor een zoveelste opinie bij een nieuwe arts langsga in de hoop dat er nu (er weer enkele jaren verstreken zijn) misschien wel iets te doen is aan die steeds aanwezig pijn. Ik ben ook van plan om naar een voetreflexologe te gaan. Dat was ik al een tijd aan het overwegen vermits alles wat kan helpen welkom is en nu ik ontdekt heb dat er hier dichtbij iemand is die dat doet al helemaal. Het lukt me gelukkig wel nog steeds om mijn gedachten wat te verzetten, maar door het gebrek aan energie en de eentonigheid heb ik wel steeds meer het gevoel dat ik grotendeels op automatische piloot leef. Dikke knuffel voor jou. Ik kijk enorm uit naar het moment waarop ik vrienden en familie een warme omhelzing kan geven in plaats van een digitale knuffel.
Evi
Hele dikke knuffel terug voor jou! Want het is inderdaad heel moeilijk he in deze tijden. Hou vol daar! En ik duim keihard dat er intussen misschien toch iets gevonden is waardoor jij wat minder pijn gaat hebben. Xx
Goofball
‘k wens je veel ademruimte toe!
Evi
Dankjewel!
Leen
Het was een lange, donkere winter, op meerdere vlakken. Ik heb er goede hoop in dat we van de zomer onze vrijheid gaan terugkrijgen. Ik wil zo graag nog eens gaan feesten, terrasjes doen en uit eten gaan 🙂
Goed dat je er zo open over schrijft, het blijft o zo herkenbaar…
Evi
?