Mama zijn

10 dingen ik over mezelf leerde sinds ik mama ben

Kleine jongetjes worden groot. En dus ging ik vorige week vrijdag met Tuur naar school voor een wenmoment. Mijn moederhart zwelde trots toen ik zag hoe vrolijk hij daar rondliep. En uitriep dat er een boot was, en een zandbak, en een glijbaan, en boekjes, en nog zoveel dingen om met te spelen. Hij was er duidelijk klaar voor! Tijdens de rit naar huis bedacht ik me ook wel dat ik intussen iets meer dan 2,5 jaar mama ben. En dat ik op die tijd best wel wat dingen over mezelf geleerd heb. Dus in navolging van collageblogster Lieselot bij deze de tien dingen die ik over mezelf leerde als mama.

Ik overleef op weinig slaap

Ik ben van nature uit iemand die gigantisch veel slaap nodig heeft. Vroeger kon ik perfect in het weekend bijslapen. Maar sinds Tuur er is, lukt dat natuurlijk niet meer zo goed. En dus leerde ik overleven en zelfs functioneren met weinig slaap. Ok toegegeven, dat ik ‘s avonds tegen een uur of negen crash in de zetel en op vrijdagavond tegen dat uur naar mijn bed strompel moet je er wel even bijnemen natuurlijk 😉

Ziek zijn staat niet meer in mama’s woordenboek

Dit mocht ik dit weekend nog beleven: ziek zijn als mama is niet zo evident. Je kan namelijk niet de hele dag zielig in je bed blijven liggen. Want op een gegeven moment komt die kleine spruit toch even om de hoek loeren om te zien of je al wakker bent. En dus ga je op een andere manier om met ziek zijn. En bouw je – in mijn geval met een rommelende buik en lichte koorts (want ik had een buikgriep te pakken) – ook dan nog blokkentorens. Maar het moment dat Tuur me een knuffel kwam geven en een zoentje op mijn buik met de woorden ‘nu buikje geen pijn meer doen’ maakte alles goed 🙂

Ik beschik over een eindeloos geduld

Of toch als het aankomt op Tuur. Ik had dit nooit gedacht van mezelf want door de band heb ik weinig geduld. Ik wil gerust iets twee of zelfs à la limite drie keer uitleggen maar daarna stopt het. Maar als het op Tuur aankomt heb ik dat dus wel: eindeloos veel geduld. Dan maakt het me niet uit hoe vaak ik iets moet uitleggen of tonen. Het allerbelangrijkste dan is dat hij alles snapt en op zijn tempo dingen leert.

Ochtendstond heeft goud in de mond

Voor ik mama werd wist ik wel al dat ik een ochtendpersoon was. Maar sinds ik mama ben is dat nog sterker in de verf komen te staan. Zo heb ik er heel weinig moeite mee om zelfs in het weekend ‘s ochtends vroeg op te staan voor Tuur. En geloof me vrij, in het weekend is half zes echt wel vroeg 🙂 ‘s Avonds daarentegen ben ik ook wel vrij vroeg moe. En kruip ik dus ook relatief vroeg onder de wol.

Mijn ambitieuze ik is niet verdwenen

Ik ben altijd al vrij ambitieus geweest. En dat is niet gewijzigd sinds ik mama ben. Al zorgt deze karaktertrek van me wel voor de nodige spanningen. Want ik slaag er – volgens mezelf – niet altijd in om alle ballen in de lucht te houden. En denk soms wel eens dat ik op professioneel vlak tekort schiet in vergelijking met mijn collega’s die ofwel geen kinderen hebben ofwel al veel oudere kinderen hebben en dus meer tijd aan het werk kunnen besteden. Maar ambitie, die heb ik dus wel nog altijd!

Alles volgens de regels

Ik had op voorhand een idee over het ouderschap in mijn hoofd. Alles zou volgens onze regels gebeuren, ik zou niet toegeven en een strenge ouder zijn. Twee en een half jaar later schiet daar (nog bitter) weinig van over. Tuur weet vrij goed dat het lief hier de strengere is van de twee. En ik veel sneller toegeef. Maar kijk, er is balans en op belangrijke punten en waarden geef ik ook absoluut niet toe. En dat is het belangrijkste, nietwaar?

Loslaten & relativeren

Een van de moeilijkste lessen die ik tot nu al geleerd heb: loslaten. Toen Tuur net geboren was had ik het bijvoorbeeld enorm moeilijk om hem los te laten, letterlijk dan. Enkel mensen die ik heel goed kende en instinctief vertrouwde mochten hem die eerste weken vastnemen. Sindsdien heeft Tuur al enkele grote stappen gezet en word ik steeds beter in dat leren loslaten. Fysiek zit het al helemaal snor hoor trouwens. Al staat dat moederhart van me regelmatig nog wel eens stil. Want Tuur is nu eenmaal niet het meest voorzichtige kindje. En ook mentaal heb ik zelf al (grote) stappen gezet. Al zal een volgende grote test er komen in september, op het moment dat hij naar school gaat 😉

Belang van me-time en relatie-time

Sinds Tuur er is weet ik hoe belangrijk me-time voor me is om goed te blijven functioneren. Neem me dat lopen af en ik ben geen aangenaam mens meer. Dito wat betreft bloggen en op tijd en stond een warm bad met een goed boek. Maar evengoed tijd vrijmaken voor ons als koppel is iets wat broodnodig is. Zo nu en dan heb ik het absoluut nodig om me geen mama te voelen maar terug heel even vooral lief van. En dus gaan wij regelmatig met ons twee eens uit eten. En plannen we elk jaar een kinderloos weekendje weg.

De appel valt niet ver van de boom

Toen ik kind en vooral toen ik tiener was kon ik me wel eens ergeren aan mijn ouders en hun manier van opvoeden. En zweerde ik stellig dat ik nooit zo zou worden! Tot ik zowat 15 jaar later moet vaststellen dat ik heel wat kantjes van mijn mama en papa mee heb. En onbewust een aantal opvoedkundige elementen van hen overneem. Ik trek dus veel meer op mijn ouders dan ik zelf ooit gedacht had. En dus valt de appel effectief niet ver van de boom …

Onvoorwaardelijke liefde

De liefde voor het lief is immens groot. Hij is mijn rots in de branding, mijn veilige haven waar ik naartoe vlucht na drukke dagen. Ik zou niet meer zonder hem kunnen. En toch is de liefde voor Tuur nog anders. Die is zo allesomvattend en altijd aanwezig. Zelfs wanneer Tuur er niet is, is hij geen seconde uit mijn gedachten. Ik had ook nooit gedacht dat er zo een allesomvattende en onvoorwaardelijke liefde zou kunnen bestaan als de liefde voor je kind. Ze zorgt ervoor dat ik op slechte dagen toch dat bed uit kom. Dat ik blijf doorgaan. Maar vooral ook dat ik bergen voor hem verzet. En mocht dat nodig zijn gevechten voor hem zou aangaan.

Hoe zit dat bij jullie? Welke dingen leerden jullie over jezelf sinds je mama of papa bent geworden? En wat had je nooit verwacht dat je zou ontdekken over jezelf? 

9 Comments

  • Sofie

    Je bent sterker dan jezelf denkt. Ik zei onlangs ook nog tegen een vriendin dat ik niet snap hoe ze het allemaal volhoudt maar ik zei er direct na, je staat er voor en gaat er voor

    • Evi

      Ja dat is inderdaad wel, je staat ervoor en je moet er sowieso door. Het zou wat zijn moest ik na elke nacht met weinig slaap bijvoorbeeld naar het werk bellen en zeggen dat ik die dag niet kwam 🙂 En je merkt inderdaad op zo een momenten ook dat je best wel sterker bent dan je zelf dacht hoor.

  • Chez Julie

    Mooie lijst! Knap om te lezen hoeveel je over jezelf leert als je een kind hebt, en hoe vaak je jezelf ongetwijfeld ook tegenkomt. Maar dat functioneren op weinig slaap: dat lijkt me toch echt de hel 🙂

    • Evi

      Ik kan dat ook niet eeuwig hoor 🙂 Maar een dag of twee lukt me tegenwoordig wel. Soms moet je ook gewoon he, stel je voor dat ik iedere keer dat ik weinig sliep naar het werk zou bellen en een snipperdag zou nemen 😉

  • fieke

    Zó herkenbaar! Ik kon deze post zelf geschreven hebben. Vorig jaar schreef ik ook over de dingen die ik geleerd heb in mijn eerste jaar als mama, maar misschien moet ik eens een update doen. Want dat tweede jaar als mama vond ik minstens even boeiend als het eerste (en vooral veel aangenamer :-)).

    • Evi

      🙂 Rats vergeten dat jij ook al zo eens een post had geschreven, anders had ik je ook vermeld. En inderdaad hoor, dat tweede jaar vond ik zelf ook veel aangenamer dan dat eerste 🙂 En nu Tuur goed rondloopt & echt goed begint te praten wordt het nog interessanter & aangenamer. Want je kan er best wel wat conversaties met voeren & hem dingen uitleggen. Wat alles toch net dat ietsje makkelijker maakt 😉

  • Goofball

    dat grote geduld was voor mijzelf ook een grote verrassing. Ik dacht dat ik mijn kinderen zou verwensen als ze me de honderste keer uit mijn bed haalden ‘s nachts…en ja ik vloek, totdat ik aan hun bedje sta en dan vol empathie hun troost voor hun nachtmerrie, hen te drinken geef, hen knuffel als ze ziek zijn, ….

    Een ochtendpersoon ben ik wel nog helemaal niet geworden en ik heb best nog steeds veel slaap nodig (maar ja…je overleeft maanden met slaaptekort ook wel, al boet er je professionele effectiviteit wel wat bij in), maar ik merk wel dat ik vervroeg zowel bij het gaan slapen als bij het opstaan. Zelfs op dagen dat ik zou kunnen uitslapen of zo.

    • Evi

      Dat van dat geduld had ik dus ook nooit gedacht. En inderdaad, ik vloek hier ook wel eens tot ik bij Tuur ben. En dan smelt dat als sneeuw voor de zon. Ik merk ook wel hoor dat uitslapen op dagen dat het kan er niet meer inzit.

Leave a Reply

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *